نيكادل پدر ، روزها بود كه منتظر آمدنت بوديم و لحظه ها را ثانيه به ثانيه مي شمرديم روزها چه زيبا و لحظه ها چه رؤيايي مي گذشت . نگاهمان به آسمان بود كه صاحب آن كدامين ستاره را از آسمان و كدامين فرشته آسماني را به زمين خواهد فرستاد تا براي پدر و مادر دلبري كند . آري سال 88 را نگاه داشتيم تا مبادا بگذرد و ما بي دليل سال 89 را ميهمان ناخوانده خانه مان كنيم ماه بهمن را قسم داديم كه اسفند رابپيچاند و ما باجش را در هر سال خواهيم داد و اما روز دوازدهم برج است و ما به بيمارستان لاله مي رويم تا افتخار در آغوش گرفتنش نصيبمان شود و چه زيبا بود انتظار ديدنت و چه زيبا شد لحظه رسيدنت . ساعت تيك تاك كنان و كند ميدويد و بابا و مامان چشم انتظار يك نگ...
دكتر علي شريعتي
